●بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ ● فرگرد پیمان ●

عیب آنان مکن که پیش ملوک

پشت خم می‌کنند و بالا راست

هر که را بر سماط بنشستی

واجب آمد به خدمتش برخاست

چون مکافات فضل نتوان کرد

عذر بیچارگان بباید خواست 

____  *بوستان سعدی  ____ 

● بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ ●    

● فرگرد پیمان ● 

___* پروین اعتصامی ____
هر که با پاکدلان
صبح وصفائی دارد
دلش از پرتو اسرار
صفائی دارد
زُهد با نیت پاک است
نه با جامه ی پاک
ای بس آلوده
که پاکیزه ردائی دارد
شمع خندید, به هر بزم
از آن معنی سوخت
خنده , بیچاره ندانست
که جائی دارد
سوی بتخانه مرو,
پندر *بِرهَمن مشنو..
« *برهمن =اهریمن*»
بت پرستی مکن, این ملک خدائی دارد
هیزم سوخته شمع ره ومنزل نشود
باید افروخت چراغی که *ضیاعی دارد
پرپ نزدیک چراگاه وشبان رفته بخواب
بّره دور از رمه وعزم چرائی دارد
مور هرگز بدر قصر سلیمان نرود
تا که در لانه ی خود برگ ونوائی دارد!
گهر وقت بدین خیرگی از دست مده
آخر این دُّر گرانمایه بهائی دارد
فرخ آن شاخک نورسته که در باغ وجود
وقت رسَتن, هوش نشو نمائی دارد
صرف باطل نکند عمر گرامی « پروین»
آن که چون پیر خرد راهنمائی دارد
___* پروین اعتصامی ___
هرگاه که درزندگی به روزهائی برخورد میکنیم که تصمیم می بایست بر اساس اندیشه واحساس باشد ,اندیشه ای آگاهانه واحساسی عمیق,آنگاه,انسان,درشرایطی قرارمیگیردکه,می بایست بر تثبت آنچه درنظراومهم وماندنی ست پیمانی نیز بنند وبر عهدی وقراری قولی داده وآنرا بر اساس قراردادی زبانی با کتبی برای خود وشحض متقابل در مرزی قراردهدکه, آنراثبت وماندگار کند ،ما در زندگی اوناع قراردادها وپیمانها وپیوند های را با یکدیگر میگذاریم گاه در شکلی ساده,ودوستانه وبا کلامی ختم میشود,که قولی رابهم دادهوبرآن بمانیم گاه شکل این پیمان,اداری شده ومی بایست بر زیر آنچه بدان میپردازیم امضائی نیز بگذاریم وگاه سخن از عشق واز پیمانی آسمانی که دراین راستا هم به سخن عهد وپیمانی میبندیم هم به شکلی که خدواند راضی باشد بران عهد وپیمان اَجر نهاده,ودر مکانِ,اول نامزد شد ,حلقه ای به رسم وفا وپیمان بر دست نهاده وبه واسطه حرمت دینی ووظیفه ی ,دینی خوداین عهدرا باعقدی دائمی استحکام دائم بخشیده وآنرادائمی میکنیم.در زندگی نیز همواره چون دیگر مسائلی که برای انسان بطور مداوم پیش میاید.پیمان وپیمان شکن هم بنوعی جزئی از زندگی ما محسوب میشووند وکمتر کسی ست که بگوید در زندگی خوئد هرگز پیمانی راچه بادلیل چه بی دلیل چه برحسب خواست فکری واحساسی خودچه,براساس اجباری نشکسته است یاهرگز درزندگی با کسی برخوردنداشته است که,عهد وقولی راباو داده باشد وتوان اجرای آنرابه هردلیل نداشته باشد وبه حکم زندگی یابدی,این فرداین پیمان شکسته گرددوهمواره نیز بسیار بزرگان گفته اند که,انسان پیمان شکن, انسان "قابل اعتمادی" نیست,وهمانگونه که در فرگرد دوستی نیز گفته شد,بزرگان میگویند :همه چیز زندگی خودرا,بی دریغ دراختیاردوست قرار بده, الااعتماد صددرصد وکامل خودراکه,انسان چه دوست باشد چه دشمنی درقالب دوست چه, ذاتی دشمن صفت میتواند با شکست عهدی زندگی دیگری را تاابدبه رنج وشکست مبدل کرده افسردگی دائمی روحی شود که به اعتماد باو وبدست او کارخودیازندگی خود یا قلب خویش را سپرده است وگاه آنکاری که به چنین شخصی واگذار میشودهم بسیار جنبه ی,کاری,داشته,وبه زندگی فرد مربوط میشود هم جنبه احساسی ومعنوی که این گونه اعتمادها معمولا ختم به خیر نمیشود ودراین میان یکی بشدت صدمه خواهد دید لذا چنانچه فردی برما چنین ظلمی روا کرد که اعتماد واحساس واعتقاد مارابخودبه,بازی بگیردوبا زندگی وقلب وروح آدمی بازی کرده وزندگی ما راتحت الشعاع عمل ناجوانمردانه خود قرارداد,بهترین راه,این است که,اول حق خود را باز طلبی,وسپس برای همیشه,اورااز محدوده ی زندگی خوددور نمائی چراکه چنین فردی ارزش اعتماد دوباره ودوستی ترا ندارد وهر دلیلی که برای پیمان شکنی خود,داشته باشد اگر آمیخته بادروغ باشدوکار ترا چه به عمدچه به سهل انگاری خودبه نقطه ای برساندکه, این کاردرزندگی تومواردمنفی ودردناک احساسی عاطفی راباعث گردد .
ــــــ*بوستان سعدی ـــــ
امید خلق برآور چنانکه بتوانی
به حکم آنکه تو را هم امید مغفرتست
که گر ز پای درآیی بدانی این معنی
که دستگیری درماندگان چه مصلحتست
ــــــ*بوستان سعدی ـــــ
مسلم است که چنین شخصی دیگر درجایگاه,دوست جائی را نمیتواند داشته باشدونباید هم,داشته باشد با پیمان شکن بخشش نیز روانیست, چراکه براساس هرچه باشد او لیاقت این راندارد که از مهر واعتماد,دوباره تو برخوردار شودوچون چنین کنی مجدد نیز ضربه ی,آنرابه شکلی دیگر درجائی دیگر خواهی خورد وهمواره نیزدرخطر دلشکستگی دوباره,وپیمان شکنی مجدداوخواهی بود,انسانی که راه درست زندگی ر بداند وبرامانت دیگری چه آن,امانت دل باشد وروحی,چه زمینی ,چه خانه ای, چه پول,وکاری وشغلی اگرمعنای,"امانت"بداند.زمانی که کسی قولی داده وپیمانی وعهدی را می بندد درنهایت امانت ـداری تلاش میکند که لااقل برای حفظ آبروی خود نیز شده این امانت راخوب پاس بدارد درست عمل کرده وانسان دیگری را دچار درد ومصیبت وغم ومشکل نکند وچون این نکرد ومشکلی حاصل شد که بر زندگی فرد دوم تاثیر ناروائی گذاشته زندگی اورابه غم واندوه ,وشکست مبدل کرد وسرمایه روحی ومعنوی ومالی اورا به بازیچه گرفت ,آنگاه ازاین فرد بهتراست, که تا جائی که میشود دوری بجوئیم که چنین شخصی اگرانسان بود,که,اگرانسانیت میشناخت باآبرو وزندگی تو بازی نمیکرد, اگر معنای محبت ترا میفهمید اگر,اعتماد ترا,ارج مینهاد,اگر یک امانت دار,خوب بود به هیچ شکلی برای تو تولید اشکال نمیکردواین خود نماینده ی شخصیت کسی است, که نمیبایست,اعتباری براو گذاشته واورا جدی بگیریم یابراوشخصیت وانسانیتی قائل باشیم که انسان درستکار اینگونه رفتار نمیکند واینگونه خصلتی ندارد. دیده ایم که گاه فردی انقدر مومن ودرستکار است که ما براحتی تمام خانه ومدارک وطلا وزندگی خود را در سفری باو میسپاریم وبا خیال راحت به سفر میرویم اینکه دزدی درلحظه ی غفلتی نیز به آن خانه آمده سرمکایه زمندگی اورا بر باد فنا داده با خود ببرد گاه اتفاقیست که می افتد ،امااینکه بازگردی وببینی نه خانه ای هست نه پولی نه دیگرآرامشی,در زندگی که,از کف دادنِ,این سرمایه بلای جان تو گردد واگر همسری داری براین,اعتماد تو بطور مداوم سرزنشی باشد آنگاه است که اسنان باید بگوید لعن ونفرین بتو دوستی که,نه لیاقت دوستی داشتی نه, حرمت دوستی نگاهداشتی نه انسان بودی نه مسلمان نه,امانت دار,نه خدا شناس که, اگراین بودی چنین نتیجه ی,اعتماد نبودکه,چنان چون چشم,ازآنچه برتو سپرده شده بود مراقبت ومحافظت میکردی که کودک خودراانسان,درزندگی حمایت میکند ویا زندگی خودرامال خود.ودارئی خود را,لذادوستی ودشمنی که,چنین ب تو کردئد ,هرگز نیز نباید بپرسد چرابرمن شک کردی که دلیل هرچه باشد نتیجه وقتی برباد رفتن تو روح تو دلشکستگی تو از دست رفتن سرمایه تووبربادرفتنِ آرامش تو باشد,آن شخص دیگر به پشیزی ارزشی نخواهد داشت ,که حتی لایقِ نامِ دوستی باشد ,چه برسد براینکه دوست ما محسوب شود. پیمان شکن کسی ست که,دراولین قدم, باخدا,دشمن است ,درقدم دوم باانسان,ودر سومین قدم با زندگیوچنین فردی انسانی مفلوک وبدبختی ست که سرمایه شخص دیگری را خواه سرمایه روحی وعاطفی اوباشدخواه,سرمایه ی مالی,ودارائی او ,بی هیچ اندوهی, بربادمیدهد ویا سرمایه زندگی خود میکند وبا کلاهبردای وسواستفاده از اعتماد وعلاقه ودوستی ,کسی اورا به خاک سیاه نشانده,خودزندگی خویش رامیکند وازآن منبع خیانت زندگی میگذراند ودلشاداست که توانست کسی رابدوشدویا پولی به سهولت ازاو گرفته وخود گذران خوبی در راحتی کرده واورا به فلاکت و بدیختی بنشاند که بارها ومداوم ,تاسفی بر اشتباه خود ,خورده,که بااو پیمانی بسته ودرورنج روزهائی رامتحمل میشود که نامردی ونامردمی این شخص و بی کفایتی این انسان بی خداباعث گردیده تا زندگی,این فردبه نابودی کشیده شودوجالب ترآن است,که همچنان این فردسعی کند بر خوبی ودرستی خود نیز اصرار کرده,همه ی انچه شده است رابه گردن قضاوتقدیر وسرنوشت بیاندازد وخود را,از هراشتباهی مبرا کندع آنهم وقتی ودرزمانی که زندگی دوست دیروز خود را به تباهی کشیده است ازچنین ادمی فرسنگها چه قلبی وروحی چه مکانی باید انقدر دور شد,که,دیگر کامل از صدمه شوم این انسان در امان بود, که خدا نبخشد آنکه را باعث اندوه دلی شود, که جز محبت واعتمادودوستی به چیزی دیگری فکر نمیکرده ونمیکند.واین خطا نیز خطائی یکطرفه نیست که,اعتمادبی دلیل به شخص وبه شخصی اشتباه وبه,آدم نادرست ,وخودرابدون فکرو اندیشه به فلاکت انداختن است وارج نهادن بر چنین فردی, سادگی وحماقت ودلشکستگی واندوه,رادرپی,داردکه,سرانجام,این خطاست.زمانی که تو در وهله ی اول اعتمادمیکنی که برگی را امضا کنی کاری را باو بسپاری دردرجه ی اول تو دل را به میان گذاشته ای وباقی کارها تنها کاغذبازی دنیای امروزی,است مهم,این است که پیمان شکن نه,اَجروارزش این میداند نه قدر وارزش برای آن کاغذ قایل, ست که درهردوشکل آنچه برای,اومهم است.اگراحساسی باشدسواستفاده,از قلبی ست واگرکاری واداری باشد بدست آوردن سرمایه ای راحت وبدون زحمت با پ گذاشت بروی دل وسر دیگری وخود بالا کشیدن به شکلی تنفر آمیز,که,متاسفانه اینروزها بسیار خود شغلی شده وافتخاری که بادیگری برای سودخودهرچه را میخواهی,انجام دهی,وهر بلائی برسراوآوردهوبدون نگاه,به پشت سر بر اووبرآنچه براو رواداشته ای ,خود بالا بکشی, که چنین کسی به اوج نیز برسد روزی با مغز برزمین خدا خواهد افتاد که,خداوند برحق است ودنیادار مکافات,و«آه» دلشکسته دامن گیر هستی وزندگی او.در مثال میگویند برای خیلی ها«تومن» به معنای تو ومن است ووقتی میگوئیم «دل ودوست» ازیک سرآغازندوشایداز تبارنیز باشند.درانجا که دل بدست دوست میشکندوپیمانی بدست دوست از بین رفته دلشکستکی ببار می آور باید گفت :دل بدوست مده که شاید دوستی را د پای منفعت خود به مردابی بکشاندکه حباب درون آن تو باشی که لحظه به لحظه,نیست ونابود میشوی. حتی در"عشق" نیز بسیار میشود در نتیجه های امروزی این را گفت که:عشق شطرنج معشوق,است وعاشق « مات » آن!
____ راز ____
گفتم بدل رازت بگو
اوگریه کرد ! بی گفتگو
گفتم دلا رازت چه شد؟
گفتا: به اشک من بجو .
___ ف.شیدا ___
بهترآن است که , دیده ی خودراباز نگاهداشته که,همین ازاین پس, چنین صدماتی راشاهدنباشیم, وهم آنکه ساده نباشیم ودرمهر خود نیز بدیگری اصراف نکنیم چراکه همگان لایق مهر نیستند وهمگان ارزش دوستی ندارند.وبهتر آن است که چون چنین اتفاقی در زندگی ما رخ داد دردرجه اول خود را از منبع آن دور کنیم درگام دوم خود را, ازرنج آن که,چون ادامه یابد فنای قلب وروحی خواهد بود وچون مقدورنباشد که خودرا,از چنین مشکلی رهائی بخشد وهرروزسهمی از این دیروز بدزندگی,اورا,تخت الشعاع قرار داده روزگاررا, براوتلخ سازدوازدرناچاری راهی بر جبران نیابد,یااز شدت اندوه به مرگ خویش راضی شده و خودرا, از بین ببرد واز درد شکست خودکشی کرده,وبر زندگی خودخاتمه دهد تفاوتی نمیکند زنده ای مرده باشدیازنده ای که خود را کشت .آنگاه است که خشم خدابای به فریادآن کسی برسد که باعث چنین دردی شد که بی شک خدا نخواهدگذشت دلی راتابدین حدرو بسوی رنجی بردن وشکستن,وبرباددادن.که امید چنین نیز شده ,وانکه باعث دردیست جواب خویش رانیز به زودی از خداوند وکائنات وزندگی باز پش گیرد شاید که بارآخرین اوباشد که بازندگی فردی بازی کرد.ایکاش هرگز چنین افرادی بر سرراه,انسان خوبی قرار نگیرند وهرگز قدرتی دراین دنیا نیابند که چون چنین شود آنگاه,شیاطین روی زمین در لباس انسانی,قدرتی گرفته اندوبسیار انسانهادرخطر صدمه وآسیب اینگونه,افرادخواهند بود.فرد پیمان شکن انسانی بی ارزش است وشیطانی در لباس آدمی که,بظاهر انسانهای معمولی هستند اما دشمنی انان با دیگران کمیّتی,ازدشمنی وبدنهادی شیطان بر بشر ندارد .
____ دلشکسته ____
میدانم
نشسته در گوشه ی اندوه, ...
سرگردانی! ...
میدانم
در عبور لحظه های غمگینت
که به هزارباره
زندگی را,
در مرور
گذرهای تلخ وشیرین
به انتها برده ای ...
هنوز سرگردان نقش "هستی"
"نقش آدمی "
از طلوعِ
دوباره ی روزگار درد،
دلگیری !
میدانم
صداقت وسادگیت را
به یغما می برند,
هربار که ,
ترا در بازی فریب
می شکنند.
میدانم که هربار
در کنج
هزار باره ی گریه هایت ,
باخود گفتی:
بار آخرست
اینبارَ
، شکستن بدست خلق !
وباز...وبار
هربار دل سپردی
به ذات وجود
تبرک یافته ی انسانی
که درتصور تو
لایق مهر بودویاوری
....وهربار
شکسته تر از پیش
باز آمدی
،وقتی که دریافتی
"وجودی" دیگر ،
تبرک انسانی
را باور ندارد
" تا به باور ،
"خود" بنشیند !...
تا باور کند که حضور و وجود
نه برای خرابی وویرانی ست ,
که برای ساختن های زندگیست
برای ساختن خود ودنیائی ...
نه دلی را
در قعر نامردی ونامردی
به ویرانی کشیدن !
نه پیمانی راکه به لطف ،
که به مهر که به عشق
بااو بسته شدزیر پای
نادانی,بی مهری
ویا فریب له کردن و
روزگاری را بر تلخی روزگار
بر کام دلی زهر آگین کردن .!
میدانم دلشکسته ای
از اینکه هرباره وهزارباره
باور کردی آدمی " انسان" است
دریغ که این تنها ،
نامی ست بر او ! نه بیش!
دریغ "آدمی" در پوسته ی تن بشری
شیطان را فرمان میبرد نه خداوند را.
میدانم دلشکسته ای ...میدانم!
____ فرزانه شیدا ____